Ze komt al een tijdje. Als in enkele jaren. Niki zocht hulp, want ze was vijvenveertig geworden en streed nog steeds met het leven. Haar grootouders en ouders hadden goed geboerd, zuinig geleefd en wijs belegd. Op het gebied van het geven van erkenning en liefde hielden ze hun hand ook op de knip. “Alles wat ik nu bezit, betaalde ik met bittere tranen”, zei ze.
Op afwijzing, de rode draad doorheen haar leven, reageerde de vrouw die ze was als een gewond dier.
Afgewezen werd ze, en zou ze blijven. Vanuit die pijn ervaarde ze de conflicten met vriendinnen als overweldigend oneerlijk en kon ze haar post-conflict-piekeren niet afzetten. Ook met de liefde wilde het niet lukken. Dus omarmde ze haar single zijn met een vasthoudendheid waar een pitbull jaloers op is, en zei ze dingen zoals: “Liefde is overrated, ik kan tenminste doen wat ik wil!”. Op conflict reageerde haar brein in fight-modus, maar sinds een half jaar ook freeze. Ze is zeer intelligent, leergierig en bereidwillig. Ze las tig zelfhulpboeken over het gekwetste kind, over trauma en heling. Uiteindelijk daalde de geleerde kennis in, en startte haar transformatie. Ze ontdekte hoe hard haar verwachtingen haar saboteerden, en daaruit vloeiend, hoe lastig ze het vond om de grenzen van anderen te respecteren. Maar ze werd zachter. Het muurtje om haar heen sloopten we, steen voor steen. Monnikenwerk. Vlak voor een lange, deugddoende zomer ontmoette ze ‘iemand’. Was dit een jaar eerder gebeurd, had ze al haar reisplannen geannuleerd, en zou ze zich –
uitgehongerd en dwingend – op hem hebben gestort. Maar deze keer vertrok ze wél. Pas toen ze terug in het land was, spraken ze af. Het werd een gezellige en grappige avond. Na die avond volgden er nog. Hij was ook single, nooit getrouwd, had geen kinderen. Hij aanvaardt haar zoals ze is, hij kan met haar kuren om en weet hoe hij haar zachtjes naar de oplossing kan leiden zonder dat ze het gevoel krijgt gemanipuleerd te worden.
“Hij luistert naar mijn verhalen, regelt mijn vervoer en logistiek, en vraagt weinig onderhoud”, grapte ze. Maar hij was wel duidelijk over het feit dat hij geen kinderen wilde. Het loslaten van haar kinderwens werd de nieuwe hulpvraag, en ze begroef die levensverwachting definitief. Ze kreeg er een verlovingsring voor in de plaats. Hun trouwfeest was er een in grandeur, vol liefde en uitzinnige vreugde. Zij droeg een prachtig gewaad, designer schoenen en rode lippenstift. Hij verraste haar met een op maat gemaakt kostuum uit zijde met gedurfde print. In zijn hand hield hij een gebonden boeket dat hij afstemde, dankzij losgepeuterde informatie, op haar jurk. Dit bijzondere koppel leerde leven met elkaars rugzak, want ook de zijne werd gevuld met pijn en afwijzing, ontdekten we. Ze hadden een van de koppels op mijn sofa kunnen worden, maar ze vinden hun eigen wonderlijke weg. Vol levensvreugde genieten ze van hun professionele realisaties, reizen en vrienden. Met mopjes ontmijnen ze elkaar. Vandaag sluiten we het lange traject af. Op mijn vraag wat zij verantwoordelijk acht voor het slagen van die partnerrelatie, waar ze zo intens naar verlangde, antwoordt ze: “Goh, dat is vlug beantwoord. Ik had geen verwachtingen meer. Ik kwam hier om te werken aan mezelf. Ik zocht evenwicht, in relatie met mezelf en anderen. Ik verwachtte niet dat de liefde nog zou aankloppen.
“Gelukkig was je thuis en deed je open!”, knik ik.
Column De Morgen Magazine, 22 juli 2024
Kommentare