Amina

Amina steekt ze haar huilende baby in de draagzak terwijl ze let me blijft praten. Ze wiegt heen en weer tot het meisje weer rustig is. Haar man Wouter houdt de fopspeen in de aanslag, in zijn andere hand het troostdoekje.

“Hoe kunnen mensen er zo onverschillig onder blijven?” Ze roept het bijna uit. Ik werk met haar rond het verschil tussen machteloosheid en onverschilligheid.

“Dit conflict raakt toch iedereen? Toch iedereen met het hart op de juiste plaats!”

Voor Amina ging het licht uit bij het zien van de foto’s van de couveusebaby’s in Gaza die dreigden zonder zuurstof te vallen.

Dit koppel komt tweewekelijks op gesprek om de gevolgen van de vroeggeboorte van baby Lea een plaats te geven. Het moederschap blies de frêle grens tussen Amina’s bestaan en de rest van de wereld weg. Haar zintuigen staan op scherp, ze slaapt slecht en piekert non-stop. Ze is zo gespannen dat ze opschrikt van het minste geluid. Wouter kon haar angstsequenties opvangen tot hij besefte dat zijn bijdragen niets substantieel veranderden en de uitzichtloos ook hem overviel.

Toen werd het 7 oktober.

Wouter vertelt me dat zijn vrouw hem sindsdien verbiedt om naar het nieuws te kijken, ook de weekendkrant mag hij niet meer kopen, want de beelden van stervende kinderen snijden haar doormidden. Wanneer hij thuiskomt van het werk steekt ze hele litanieën af over het actuele onrecht in de Gazastrook, maar daar blijft het niet bij. Op Facebook en Instagram post ze meermaals per dag en nauwelijks bekomen van de vorige ontgoocheling en confrontatie mengt ze zich in nieuwe internetdiscussies. Rauwer, dus kwetsbaarder dan ooit blijft ze proberen om iets te veranderen aan de gevolgen, om haar wereld opnieuw wat zachter te maken.

“Het zijn de kindjes”, huilt ze. “Anders was het een oorlog zoals zovele.”

Ik geef duiding over hormonen en borstvoeding, over hoe het komt dat ze sinds Lea’s geboorte zo weinig weerbaar is. Ze heeft er iets aan, zegt ze. Jonge moeders hebben hun sensitiviteit nodig om de primaire behoeften van hun baby’s op te merken, te begrijpen en in te vullen. Die sensitiviteit draait al overuren in onze prestatiegerichte, luide, gevaarlijke en harde maatschappij en door chronische stress worden de vele prikkels niet meer verwerkt. Als dan de kwetsbaarheid die het moederschap met zich meebrengt, samenkomt met een levensbedreigende gebeurtenis (Lea die in een couveuse belandde) en Amina beelden ziet van kinderen die minder geluk hadden dan haar baby, ontstaat er kortsluiting.

“Acht baby’s stierven er! Acht!! Dat zijn acht Lea’s. Ik kan dat niet aan, mijn hart krijgt dat niet verwerkt!”

Als antwoord redeneert Wouter dat ze er ‘gelukkig’ eenendertig konden redden. “Je kan ook naar het goede kijken”, probeert hij nog. Dat Amina door zijn uitspraken een vuurspuwende draak wordt, begrijpt hij écht niet. Lea’s beentjes schieten omhoog en een felle kreet gevolgd door klagerig gehuil onderbreekt het gesprek. Amina trekt Lea uit de draagzak, stroopt haar trui omhoog en legt haar aan. Haar toewijding vertedert me en herinnert me aan mijn moederschap.

“Het wordt kerst, zeg ik voorzichtig.”

Ze kijkt me aan, haar blik zacht en open. “Hoe kan ik van deze kerst genieten als ik weet wat er daar gebeurt?”

“Kan het je helpen als ik zeg dat het broodnodig is om in onze kleine wereld liefde te strooien, te blijven vertrouwen in het goede en naar lijden te kijken met mededogen, ook voor daders? Wat vind je ervan om dit jaar een vredeswensritueel te bedenken en uit te voeren?”

We horen knorgeluidjes. Lea is aan de borst in slaap gevallen.

Culumn De Morgen Magazine 16 december 2023